Solaris-containers en -zones - als u Solaris gebruikt, waarom gebruikt u ze dan niet?

Tenzij uw bedrijf sterk afhankelijk is van Solaris, weet u misschien niet wat het is. Solaris is de naam van een merk / smaakstof van het UNIX-besturingssysteem dat oorspronkelijk door Sun Microsystems is ontwikkeld. Traditioneel draaide het ook op hardware die door Sun werd geleverd. Solaris vervangt hun eerdere SunOS en heeft onlangs de namen gewijzigd in Oracle Solaris om de overname van Sun door Oracle weer te geven. Op veel plaatsen zul je nog steeds het besturingssysteem zien dat naar SunOS verwijst. Het originele platform van Sun, SPARC (Scalable Processor Architecture) was en is nog steeds een concurrent voor Intel's platform, waarnaar nu wordt verwezen als x86 of x64.

SPARC was een van de eerdere processorplatforms die 64-bits CPU's (circa 1993) en Symmetric-multiprocessing (SMP) ondersteunde. Hierdoor konden servers meer dan één processor gebruiken. Sun SPARC's waren populair voor het schalen van 4, 8 en zelfs 64 of hogere processors eerder dan andere leveranciers (circa 1993). Het is tegenwoordig moeilijk te geloven, maar aan het eind van de jaren tachtig en begin jaren 90 waren veel servers beperkt tot één processor, kern en thread. De enige manier om een omgeving op te schalen was om meer servers toe te voegen vanwege deze beperking. Tegenwoordig is het bij thuiscomputers niet ongebruikelijk om dual x 8+ core-machines te zien. Zelfs mobiele telefoons zijn tegenwoordig multi-core en soms dual-processor.

Zoals met de meeste hardware, begon de verwerkingskracht de eigenlijke computerbehoeften voor verschillende software te overtreffen en werden massaal krachtige systemen aangeschaft om te schalen, maar niet altijd voor 100% van hun potentieel gebruikt. Soms werden vlezige systemen op maat gemaakt voor het einde van de maand, maar ze bleven de rest van de maand relatief vrij. Voor op Intel gebaseerde platforms maakte VMware eind jaren negentig naam in de virtualisatiewereld om een betere benutting van die processors mogelijk te maken. VMware is echter beperkt tot Intel-platforms. Solaris zag hier behoefte aan en implementeerde in 2004 haar virtualisatieplatform, Solaris Containers. In de loop der jaren is de terminologie veranderd van containers naar zones. De implicaties van de verschillende namen kunnen verwarrend zijn, maar omwille van de eenvoud zullen we de hele infrastructuur / technologie als zones beschouwen.

In een nieuwe Solaris-installatie is er een standaard globale zone. Dit is de bovenliggende zone. In VMware-terminologie zou dit het besturingssysteem van de host zijn. Van daaruit kunt u niet-globale zones maken. Er zijn een paar verschillende typen. De niet-globale zones kunnen elkaar of de bovenliggende zones niet detecteren, omdat er een virtualisatielaag is die deze segmenten segmenteert. Alleen de globale zone is op de hoogte van alle andere zones.

Een kleine wortelzone vereist de kleinste overheadkosten. Het deelt in essentie dezelfde draaiende kernel als de globale zone en het grootste deel van het gebruikersland en pakketten. Het kan de meeste bestanden van de globale zone lezen (afhankelijk van de configuratie van sysadmin), maar heeft een eigen opslagruimte voor schrijven. Voor degenen die bekend zijn met VMware zou dit nauw gerelateerd zijn aan een thin provisioned linked clone.

PRO TIP: Als het probleem zich voordoet met uw computer of een laptop / notebook, kunt u proberen de Reimage Plus-software te gebruiken die de opslagplaatsen kan scannen en corrupte en ontbrekende bestanden kan vervangen. Dit werkt in de meeste gevallen, waar het probleem is ontstaan door een systeembeschadiging. U kunt Reimage Plus downloaden door hier te klikken

Een hele wortelzone bevat een complete lees- / schrijfkopie van de globale zone. In VMware-termen is dit het meest nauw gerelateerd aan een volledige kloon van de globale zone naar een niet-globale zone. Dit neemt aanzienlijk meer ruimte in dan de dunne wortelzone, maar biedt meer flexibiliteit bij de configuratie ervan, aangezien er een volledige kopie voor lezen / schrijven wordt gemaakt.

Ten slotte is een merkzone een die een geheel andere versie van Solaris ondersteunt. De twee eerder genoemde zones delen allemaal dezelfde draaiende kernel en userland. In sommige gevallen hebt u mogelijk een eerdere versie van Solaris nodig voor compatibiliteit met eerdere versies. Als u bijvoorbeeld Solaris 11 in de globale zone gebruikt, maar Solaris 10 voor uw ERP moet uitvoeren, zal een merkzone dit helpen vergemakkelijken. In deze opstelling lijkt het meer op een traditionele hypervisor aangezien de OS-versie niet afhankelijk is van de OS-versie van de globale zone. Het vereist echter nog steeds dat het besturingssysteem Solaris is. De globale zone biedt enige emulatie van systeemoproepen naar eerdere versies om dit te vergemakkelijken.

Vanuit de globale zone kunt u zonodig starten, stoppen, nieuwe zones installeren en zelfs zones verwijderen. Zoals met de meeste UNIX-besturingssystemen, is het zeer eenvoudig om dit zo nodig te scripten en kunt u de noodzaak automatiseren om zones te laten draaien of indien nodig uit te leveren. Hieronder heb ik een zone al geïnstalleerd, maar ingesteld om niet automatisch op te starten en handmatig te starten.

Deze scheiding en isolatie is nodig om virtualisatie naar verwachting te laten werken. U wilt bijvoorbeeld niet dat uw ERP-systeem concurreert met bronnen met uw aangepaste toepassing die zakelijke transacties verwerken, maar laat ook elk van hen indien nodig uitbreiden naar gedeelde bronnen. Anders kunt u gewoon zones allemaal samen vermijden. Door op deze manier te virtualiseren, bespaart u op kosten en ruimte, waardoor u meerdere machines aanschaft, van stroom voorziet en rackruimte voor hen vindt. Zoals met elke virtualisatie-inspanning, moet men alle kosten, hard en zacht, berekenen die te maken hebben met het consolideren van resources en de daadwerkelijke besparingen van die inspanning. Meestal is de casus met SPARC-servers die u niet onder de voorwaarde wilt stellen, maar die u wel volledig wilt benutten vanwege de kosten van de apparatuur en de zones helpen bij het volgen van deze fijne lijn.

Samengevat, als u Solaris gebruikt of een Solaris-winkel bent, weet u waarschijnlijk een beetje van zones af. Met de overstap naar de cloud is Solaris tegenwoordig minder populair bij een besturingssysteem, omdat er niet altijd grote servers nodig zijn. Veel UNIX-beheerders hebben ook de naam Slowaris. Gevallen waar ze meestal nodig zijn, zijn extreem grote ondernemingen die mogelijk legacy-applicaties hebben die misschien te duur zijn om te herschrijven of naar meer economische platforms te migreren. Solaris is in de loop der jaren een zeer volwassen platform geweest, dus u bent vast van plan om een organisatie tegen te komen die het op bepaalde behoeften heeft gestandaardiseerd.